some photos, some ideas, some links, just a blog…

Το είχατε και εσείς απορία; Παιδιά μου… και εγώ το είχα απορία πως θα σπάσουμε πλάκα και θα βγάλουμε και κανένα φράγκο το καλοκαίρι. Ναι… σίγουρα… θα παρατήσουμε τα καλοκαιρινά φλερτάκια για να ακολουθούμε τις οδηγίες του Spielberg.

ΡΕ ΔΕΝ ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ…

Επειδή σας βλέπω όλους τελικά χωμένους μέσα στα “κόλπα” κάνω και το update. Ίσως είναι μια πολύ καλή ιδέα να γυρίσουμε μια ταινία οι bloggers! Ξέρω πως θα γίνει ένας πανζουρλισμός για το ποιοι θα είναι οι πρωταγωνιστές οπότε και θα το ρίξουμε στην κλήρωση. Δίκαια πράγματα. Αυτό που πρέπει να αποφασιστεί όμως για να βρούμε και τους χρηματοδότες είναι ο τίτλος! Περιμένω προτάσεις.

Το είχατε και εσείς απορία; Παιδιά μου… και εγώ το είχα απορία πως θα σπάσουμε πλάκα και θα βγάλουμε και κανένα φράγκο το καλοκαίρι. Ναι… σίγουρα… θα παρατήσουμε τα καλοκαιρινά φλερτάκια για να ακολουθούμε τις οδηγίες του Spielberg.

ΡΕ ΔΕΝ ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ…

Επειδή σας βλέπω όλους τελικά χωμένους μέσα στα “κόλπα” κάνω και το update. Ίσως είναι μια πολύ καλή ιδέα να γυρίσουμε μια ταινία οι bloggers! Ξέρω πως θα γίνει ένας πανζουρλισμός για το ποιοι θα είναι οι πρωταγωνιστές οπότε και θα το ρίξουμε στην κλήρωση. Δίκαια πράγματα. Αυτό που πρέπει να αποφασιστεί όμως για να βρούμε και τους χρηματοδότες είναι ο τίτλος! Περιμένω προτάσεις.

Όταν είδα την συγκεκριμένη διαφήμιση χαμογέλασα και σκέφτηκα την γιαγιά και τον παππού μου. Θυμήθηκα που κάθε φορά που συναντιόμασταν υπήρχε και ένα σοκολατένιο δωράκι για μένα και την αδελφή μου. Φιλί, μεγάλη αγκαλιά, και τσουπ, πάρε την σοκολάτα σου να έχεις! Φυσικά με τα χρόνια η σοκολάτα έγινε χαρτζιλίκι + bonus! Το bonus δεν είναι άλλο φυσικά από την ασφυκτική πίεση του: ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΑΣ! Βλέποντας την διαφήμιση και το σλόγκαν της “Δώστε στα παιδιά σας τις θερμίδες που χρειάζονται”, αναρωτήθηκα, ρε λες να μην φταίνε οι δύσκολοι καιροί για την τρελή αγωνία, θα φάει δεν θα φάει το εγγόνι, που πιάνει όλους τους Ελληνικής καταγωγής παππούδες; Ρε λες να φταίνε οι διαφημίσεις;

Ακολουθεί διάλογος ρουτίνα που είχα πάντα με την γιαγιά μου κατά τα πρώτα λεπτά της επισκέψεως μου στο σπίτι της. Περιττό να σας πω πως αφού τελείωνε ο διάλογος δεν το είχε σε τίποτα να τον πάρει από την αρχή μετά από κανένα 2ωρό γιατί μπορεί και να άλλαζα γνώμη.

– Πεινάς;
– Όχι γιαγιά, δεν πεινάω.
– Έχει ντολμάδες από το μεσημέρι.
– Μπα… ευχαριστώ ρε γιαγιά δεν θέλω.
– Ωραία, να σου φτιάξω αυγά τότε!
– Ε; ΔΕΝ πεινάω είπα γιαγιά, όχι πεινάω…
– Ε καλά… πως κάνεις έτσι; Να σου κάνω ένα σάντουιτς να φας τότε.
– Γιαγιά δεν πεινάω σου είπα. Δεν θέλω να φάω.
– Καλά, αν δεν πεινάς να σου καθαρίσω ένα φρούτο.
– Δεν θέλω.
– Μα τι είναι το φρούτο; Δεν χρειάζεται να πεινάς για να φας ένα φρούτο.
– Ρε γιαγιά… (δήθεν θυμωμένα)
– Καλά αγόρι μου, μην φωνάζεις. Αν δεν πεινάς θα σου κάνω ένα χτυπητό αυγό. Πως το θες; Σκέτο η με κακάο;
– Δεν θέλω τίποτα βρε γιαγιά… αλήθεια σου λέω.
– Θα πιεις πορτοκαλάδα;
– Όχι!
– Σοκολατάκι θα πάρεις;
– Όχι!
– Έχω και κάτι μπισκότα… με λίγο γάλα… μούρλια…
– Ρε γιαγιά…

Τα πυρά καταιγιστικά, ανελέητα, χωρίς οίκτο! Έπρεπε κάτι να φάω. Όχι, δεν γλίτωνα. Έτρωγα κάτι τελικά γιατί είχα αδυνατίσει. Ακόμη και αν είχε να με δει δυο μέρες, εγώ είχα γίνει σκελετός. Πως θα σε θέλουν τα κορίτσια βρε αν είσαι σαν σκελετός; Ε; Μου λες; Και άλλα υπέροχα επιχειρήματα που έβρισκε για να με πείσει πως πρέπει κάτι να φάω.

Όταν είδα την συγκεκριμένη διαφήμιση χαμογέλασα και σκέφτηκα την γιαγιά και τον παππού μου. Θυμήθηκα που κάθε φορά που συναντιόμασταν υπήρχε και ένα σοκολατένιο δωράκι για μένα και την αδελφή μου. Φιλί, μεγάλη αγκαλιά, και τσουπ, πάρε την σοκολάτα σου να έχεις! Φυσικά με τα χρόνια η σοκολάτα έγινε χαρτζιλίκι + bonus! Το bonus δεν είναι άλλο φυσικά από την ασφυκτική πίεση του: ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΑΣ! Βλέποντας την διαφήμιση και το σλόγκαν της “Δώστε στα παιδιά σας τις θερμίδες που χρειάζονται”, αναρωτήθηκα, ρε λες να μην φταίνε οι δύσκολοι καιροί για την τρελή αγωνία, θα φάει δεν θα φάει το εγγόνι, που πιάνει όλους τους Ελληνικής καταγωγής παππούδες; Ρε λες να φταίνε οι διαφημίσεις;

Ακολουθεί διάλογος ρουτίνα που είχα πάντα με την γιαγιά μου κατά τα πρώτα λεπτά της επισκέψεως μου στο σπίτι της. Περιττό να σας πω πως αφού τελείωνε ο διάλογος δεν το είχε σε τίποτα να τον πάρει από την αρχή μετά από κανένα 2ωρό γιατί μπορεί και να άλλαζα γνώμη.

– Πεινάς;
– Όχι γιαγιά, δεν πεινάω.
– Έχει ντολμάδες από το μεσημέρι.
– Μπα… ευχαριστώ ρε γιαγιά δεν θέλω.
– Ωραία, να σου φτιάξω αυγά τότε!
– Ε; ΔΕΝ πεινάω είπα γιαγιά, όχι πεινάω…
– Ε καλά… πως κάνεις έτσι; Να σου κάνω ένα σάντουιτς να φας τότε.
– Γιαγιά δεν πεινάω σου είπα. Δεν θέλω να φάω.
– Καλά, αν δεν πεινάς να σου καθαρίσω ένα φρούτο.
– Δεν θέλω.
– Μα τι είναι το φρούτο; Δεν χρειάζεται να πεινάς για να φας ένα φρούτο.
– Ρε γιαγιά… (δήθεν θυμωμένα)
– Καλά αγόρι μου, μην φωνάζεις. Αν δεν πεινάς θα σου κάνω ένα χτυπητό αυγό. Πως το θες; Σκέτο η με κακάο;
– Δεν θέλω τίποτα βρε γιαγιά… αλήθεια σου λέω.
– Θα πιεις πορτοκαλάδα;
– Όχι!
– Σοκολατάκι θα πάρεις;
– Όχι!
– Έχω και κάτι μπισκότα… με λίγο γάλα… μούρλια…
– Ρε γιαγιά…

Τα πυρά καταιγιστικά, ανελέητα, χωρίς οίκτο! Έπρεπε κάτι να φάω. Όχι, δεν γλίτωνα. Έτρωγα κάτι τελικά γιατί είχα αδυνατίσει. Ακόμη και αν είχε να με δει δυο μέρες, εγώ είχα γίνει σκελετός. Πως θα σε θέλουν τα κορίτσια βρε αν είσαι σαν σκελετός; Ε; Μου λες; Και άλλα υπέροχα επιχειρήματα που έβρισκε για να με πείσει πως πρέπει κάτι να φάω.

Δεν έχετε χρήματα για μια plasma τηλεόραση; Την θέλετε όμως και δεν μπορείτε να περιμένετε; Ρε μην είστε κορόιδα και χρεώσετε την πιστωτική σας για να αποκτήσετε μία. Υπάρχει λύση και μάλιστα πολύ οικονομική.